Jak to jest być mamą?

Na portalach dla rodziców i rodzin dużo pisze się o traktowaniu dzieci, wychowywaniu bezstresowym. O poświęcaniu się dla nich. Wszystko to ważne, szczytne. Wiadomo, że siłowe podejście do dziecka jest niewskazane i traktowane jest jak ostateczność.
.
.
Ale....
Czy psychologowie, terapeuci i inne tęgie głowy zastanawiają się nad rodzicami. Nad życiem przeciętnej mamy?
Gdy dzieci są małe -  nosimy 9 miesięcy, rodzimy, niańczymy, karmimy. Chorują, więc biegamy do lekarza, przeżywamy, nie śpimy po nocach, bo ulewa, bo gorączka, bo czy oddycha, bo przynieść pić, bo wymiotuje, bo ma biegunkę w zielonym kolorze, bo...

Fotka z przedpotopowych archiwów :)
Co dalej? A no...
Zrywamy się bladym świtem, robimy kanapki do szkoły dla starszych latorośli, rozwozimy pociechy do szkół, lecimy do pracy i harujemy przez 8 godzin i dłużej. Często w stresie, napięciu, w tempie, bo goni czas. Znosimy niezadowolenie szefów, współpracowników, klientów, dostawców. Po pracy jedziemy po dzieci do szkoły,  szybko na zakupy i do domu. Rozwozimy niejednokrotnie na zajęcia dodatkowe, chodzimy na wywiadówki. Wracamy, przygotowujemy obiad, sprzątamy, pierzemy, prasujemy, sprzątamy jeszcze raz, cerujemy, pomagamy dzieciom w nauce. Wszystko w tempie, bo czas nie jest z gumy.

My, mamy, robimy to wszystko oczywiście nie dla siebie i własnego widzimisię. Robimy to dla Was dzieci, poświęcamy się nie myśląc o sobie wcale. Zatracamy się w służbie Wam.
Co więcej! Przeżywamy każą waszą porażkę dwa razy bardziej niż Wy! Każde potknięcie, scysję w szkole, każde odrzucenie przez kolegów, czy koleżanki, każdy sprawdzian, odpytkę i kartkówkę, każdy konkurs. Pierwszą miłość, złamane serce... Każde niesprawiedliwe potraktowanie. Płaczemy łzami szczęścia, gdy coś Wam się uda i Wasze małe sukcesy są naszymi wielkimi sukcesami. Wasze małe i duże porażki przeżywamy w dwójnasób.

Co więcej ... wychowujemy Was, a przynajmniej próbujemy to robić. Robimy to OFIARNIE! Dlaczego? Znosimy wasze fochy, choć mamy problemy finansowe, czasem nawet perspektywę utraty pracy, choć jesteśmy wykończone po całym męczącym dniu. Znosimy wasze bunty i protesty. Robimy to nie tylko dlatego, że was kochamy nad życie, ale także dlatego, że jest to nasza praca dla Boga. Obiecałyśmy na chrzcie św, że wychowamy Was nas dobrych katolików, szlachetnych i wartościowych ludzi. A dane słowo to rzecz święta! Każda kara, jaką musimy na Was nałożyć, bo tego niestety się nie da czasami uniknąć, jest nie tylko dla Was, ale i dla nas, przykrością. Jest gwałtem na kochającym sercu matki.

Chcę Wam powiedzieć, że my, mamy nie jesteśmy z kamienia i każde złe i przykre słowo wyplute w naszym kierunku jest dla nas jak bolesny miecz. Pozbawia sił, energii i cierpliwości. Zadaje ranę, osłabia, sprawia, że wszystkie obowiązki, które niesiemy przez cały dzień, stają się coraz trudniejsze do uniesienia.

Najbardziej przeżywamy Wasze wkraczanie w dorosłość, Wasze nieodpowiedzialne, a czasem niemoralne zachowania, Wasz bunt względem Boga. Zwracamy Wam uwagę setki razy, narażając się na trzaskanie drzwiami i przykrości.

Wiecie jaka jest misja mamy dorosłych dzieci? To misja dla wytrwałych. Nasze kolana uginają się pod ciężarem Waszych problemów. Uginają się przed Bogiem i trwają tak na modlitwie, z różańcem w ręce, z uporem i do skutku. Celem tej misji jest wyprosić świętość dla swoich dzieci.

Pan Bóg tak ułożył nam priorytety, że, przekazując ludziom 10 przykazań, po trzech pierwszych, dotyczących uporządkowania relacji człowiek: Bóg, jako kolejne umieścił "Czcij (szanuj) ojca swego i matkę swoją". My w domu, modląc się, zawsze dodajemy drugą część: "...a będziesz długo żył i będzie ci się dobrze powodziło na ziemi." Jezus, dając Wam przykład, szanował i kochał swoją Mamę. Zabrał Ją do siebie zaraz po tym, jak wstąpił do Nieba, bo chciał Ją nieskończenie wywyższyć i uczcić (uszanować). Co więcej, On w każdej mamie widzi pierwiastek swojej Mamy.

Ponosimy przed Bogiem odpowiedzialność za Wasze duchowe i materialne życie, ale nie jesteśmy ze stali. Czasem zwyczajnie brakuje nam paliwa. Czego od was kochane dzieci oczekujemy? Miłości, poszanowania i starań, by odrzucać w sobie złe skłonności, mężnie je zwalczać i stawać się Człowiekiem. 

Komentarze

  1. No cóż, poświęcająca się bez reszty dzieciom i panumeżpwi matkapolka to przede wszystkim wzór promowany przez środowiska ultrakatolickie przez lata. Bo taki jest plan Boży ponoć wobec kobiet.
    A na portalach i blogach, jeśli się dobrze czyta, jest o tym, że dobry rodzic to rodzic zatroszczony.
    Pozdrawiam i życzę więcej milosci do dzieci, bez czekania na zapłatę.
    Ika

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Kompletnie nie zrozumiałaś droga pani tego tekstu. Albo mie masz dzieci, albo zwyczajnie lubisz być złośliwa, bądź jesteś kiepskim dzieckiem. To nie tekst sfrustrowanej mamy, raczej pomoc w zrozumieniu dzieciom tego, co matki na codzień czują. Zanim ocenisz, pomyśl. :)

      Usuń
    2. "Czego od was kochane dzieci oczekujemy w zamian? Miłości, poszanowania i starań, by odrzucać w sobie złe skłonności, mężnie je zwalczać i stawać się Człowiekiem" PRZECIEŻ WYRAŹNIE JEST NAPISANE NA KOŃCU ZE NIE JEST TO MIŁOŚĆ BEZWARUNKOWA...

      Usuń
    3. Życzę Pani wszelkiego dobra i pomyślności każdego dnia. Pozdrawiam. :)

      Usuń
    4. Tak widzą plan Boży wobec kobiet środowiska antykatolickie, a nie ultrakatolickie :P Katolicy dobrze wiedzą od dawna, jak ważna jest rola kobiety i chyba nigdzie kobiety nie są lepiej traktowane, niż w prawdziwie chrześcijańskich rodzinach, tam gdzie jest miłość między ludźmi. I docenianie siebie wzajemnie. Szacunek dla męża/żony, dla dziecka i dla rodziców (i o tym ten tekst, to czwarte przykazanie btw...), bo wszyscy jesteśmy dziećmi Boga. Kobieta w oczach Boga to królewna, której chce być oblubieńcem, a nie służąca, której nic się nie należy. A jak kobieta się czuje królewną Boga, to może wszystko :)
      Swoją drogą miłośc bezwarunkowa to kochanie swojego dziecka takiego, jakim jest, a nie robienie z siebie ofiary i odmawianie sobie szacunku. Dziecko, które jest nastawione tylko na branie to w jakiś sposób dziecko skrzywdzone.

      Usuń
  2. Bardzo dziekuje za Pani tekst. Prawie sie poplakalam - choc nie jestem placzliwa osoba - bo tak bardzo osobiscie to odbieram.
    I prosze sie nie przejmowac wpisami typu "anonymous 00:25".
    Zycze usmiechow - Pani i Pociechom !

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Bardzo mi miło. Dziękuję :) Wzajemnie życzę radości! :) :)

      Usuń
  3. Piękny tekst, mam te same odczucia ;) Bycie mamą pozwala mi też lepiej zrozumieć i docenić moją mamę, choć różnie bywa między nami. Dziecko jest cudem, ale nie może być pępkiem świata :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. :) Pisząc ten tekst robiłam sobie rewizję sumienia względem moich rodziców. Prawdziwa miłość dzieci do rodziców nie wymaga przypominania. I rodzic i dziecko powinni znać swoje miejsce względem siebie nawzajem, aby budować dobre relacje.

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Dwadzieścia trzy

Maryja - Królowa Polski