Ten skostniały pacierz
Przeczytałam ostatnio na jednym z odwiedzanych i zaprzyjaźnionych portali wpis o pacierzu. Rodzic uzasadnia i przekonuje w nim, że pacierz sam w sobie to skostniały przeżytek, że warto porzucić go wbrew zachętom księdza katechety i otworzyć się na modlitwę spontaniczną połączoną z czytaniem Słowa Bożego codziennie.
Pacierz to modlitwa codzienna zawierająca Modlitwę Pańską - "Ojcze nasz", Pozdrowienie Anielskie -"Zdrowaś Maryjo" oraz "Skład Apostolski" czyli "Wierzę w Boga...".
Są to podstawy, które - odmawiane z pełną świadomością, porządkują w głowie i systematyzują naszą wiarę. Jeśli tego zabraknie i zostanie wyparte przez jedynie modlitwę spontaniczną, z czasem ulegnie zapomnieniu, albo laicyzując się z wiekiem stracimy sprzed oczu FUNDAMENT na którym stoimy.
Sam Skład Apostolski jest najstarszym wyznaniem wiary. "O jego powstaniu zadecydowały dwa czynniki: udzielanie chrztu dorosłym i konieczność przeciwstawienia się herezjom, czyli niewłaściwym próbom interpretowania Objawienia oraz niezgodnego z wiarą Kościoła rozumienia prawd wiary. Symbol wiary stanowi więc kryterium prawowierności głoszonej nauki.
Co do Modlitwy Pańskiej: Jezus nie przyszedł strzępić języka, ucząc nas DOSKONAŁEJ modlitwy, by ją sobie pomijać i odmawiać raz na "ruski rok". Mamy tą modlitwą żyć, mamy ją rozumieć.
Ucząc dzieci pacierza uczymy je świadomie jakimi modlitwami się modlą - nie poprzez odklepywanie, ale poprzez rozważanie tej modlitwy. Jest to deklaracja: 1. W co wierzymy, 2. Modlimy się słowami Jezusa, 3. Chwalimy Matkę Boga i uciekamy się do Niej.
Nie wiemy jak się potoczą losy naszych dzieci. Może stracą Boga sprzed oczu, może odejdą bardzo daleko od wiary, ale czytałam sporo świadectw ludzi, którzy pogubieni w wielkiej rozpaczy sięgali do modlitw, których NAUCZYLI ICH RODZICE lub ksiądz katecheta. Czasem pamiętali tylko "Zdrowaś Mario". Ale pamiętali! I te słowa były ich "łódką ratunkową".
Na myśl o protestantyzacji praktyk katolickich trochę ogarnia mnie niepokój. Boję się tego, że konkret ulegnie rozmyciu, że modlitwy powtarzane przez wieki przestaną być naszym fundamentem, że zamiast pobożnie klęczeć przed Panem w uniżeniu, będziemy przyjmować postawę koślawo-leżąco-siedząco-nijaką. Bo "Bóg patrzy na serce a nie na ciało".
Zdrowym podejściem do modlitwy, do uczenia dzieci rozmowy z Bogiem jest połączenie pacierza, (który jest również formą uwielbienia) z krótkim rachunkiem sumienia: co dziś się udało, za co dziś mogę podziękować Bogu, za jakie uczynki i myśli powinienem się wstydzić, przeprosić Boga i bliźnich, i na koniec: o co pragnę poprosić (nie tylko we własnej sprawie, ale także starać się nauczyć dzieci modlić za innych). Krótki, codzienny rachunek sumienia jest ważnym podsumowaniem dnia i przygotowaniem do dnia następnego.
Wspaniałą i niezwykle potrzebną rzeczą jest czytanie i krótkie rozważanie fragmentu Pisma św. (np. Ewangelia z dnia bieżącego). Słowo Boże jest święte i uświęca nas nie tylko pogłębiając wiarę. Nawet samo słuchanie, czy czytanie jest swoistym błogosławieństwem, które na nas spływa.
Nie krytykuję spontanicznego podejścia do relacji z Bogiem. Spontaniczna relacja z Bogiem, Maryją, świętymi prowadzi do zażyłości. Spontaniczne jest zauważanie NA BIEŻĄCO działania Boga, Maryi i świętych w swoim życiu. Uwielbianie Go za to, bądź wzywanie w trudnym momencie Jego interwencji w KAŻDEJ CHWILI dnia. W końcu, od momentu chrztu św. chodzimy "zanurzeni" w Bogu poprzez obecność Ducha św. Warto ciągle o tym pamiętać.
Pacierz to modlitwa codzienna zawierająca Modlitwę Pańską - "Ojcze nasz", Pozdrowienie Anielskie -"Zdrowaś Maryjo" oraz "Skład Apostolski" czyli "Wierzę w Boga...".
Są to podstawy, które - odmawiane z pełną świadomością, porządkują w głowie i systematyzują naszą wiarę. Jeśli tego zabraknie i zostanie wyparte przez jedynie modlitwę spontaniczną, z czasem ulegnie zapomnieniu, albo laicyzując się z wiekiem stracimy sprzed oczu FUNDAMENT na którym stoimy.
Sam Skład Apostolski jest najstarszym wyznaniem wiary. "O jego powstaniu zadecydowały dwa czynniki: udzielanie chrztu dorosłym i konieczność przeciwstawienia się herezjom, czyli niewłaściwym próbom interpretowania Objawienia oraz niezgodnego z wiarą Kościoła rozumienia prawd wiary. Symbol wiary stanowi więc kryterium prawowierności głoszonej nauki.
Kto go ułożył? Jego początki sięgają czasów apostolskich i zawierają naukę Apostołów. Obecna forma wykształciła się na początku III w. Już w IV w. przekazywano tradycję, przypisującą jego ułożenie Apostołom, gdy rozchodzili się z Jerozolimy na krańce świata. Skład Apostolski słusznie jest uważany za wierne streszczenie wiary Apostołów. Jego wielki autorytet wynika z faktu, że »jest on symbolem, którego strzeże Kościół rzymski, gdzie miał siedzibę Piotr, pierwszy z Apostołów, i dokąd przyniósł wyrażenie wspólnej wiary«” (KKK 194). Skład Apostolski stanowi „najstarszy katechizm rzymski” (KKK 196)". (bp Roman Marcinkowski)
Co do Modlitwy Pańskiej: Jezus nie przyszedł strzępić języka, ucząc nas DOSKONAŁEJ modlitwy, by ją sobie pomijać i odmawiać raz na "ruski rok". Mamy tą modlitwą żyć, mamy ją rozumieć.
Ucząc dzieci pacierza uczymy je świadomie jakimi modlitwami się modlą - nie poprzez odklepywanie, ale poprzez rozważanie tej modlitwy. Jest to deklaracja: 1. W co wierzymy, 2. Modlimy się słowami Jezusa, 3. Chwalimy Matkę Boga i uciekamy się do Niej.
Nie wiemy jak się potoczą losy naszych dzieci. Może stracą Boga sprzed oczu, może odejdą bardzo daleko od wiary, ale czytałam sporo świadectw ludzi, którzy pogubieni w wielkiej rozpaczy sięgali do modlitw, których NAUCZYLI ICH RODZICE lub ksiądz katecheta. Czasem pamiętali tylko "Zdrowaś Mario". Ale pamiętali! I te słowa były ich "łódką ratunkową".
Na myśl o protestantyzacji praktyk katolickich trochę ogarnia mnie niepokój. Boję się tego, że konkret ulegnie rozmyciu, że modlitwy powtarzane przez wieki przestaną być naszym fundamentem, że zamiast pobożnie klęczeć przed Panem w uniżeniu, będziemy przyjmować postawę koślawo-leżąco-siedząco-nijaką. Bo "Bóg patrzy na serce a nie na ciało".
Zdrowym podejściem do modlitwy, do uczenia dzieci rozmowy z Bogiem jest połączenie pacierza, (który jest również formą uwielbienia) z krótkim rachunkiem sumienia: co dziś się udało, za co dziś mogę podziękować Bogu, za jakie uczynki i myśli powinienem się wstydzić, przeprosić Boga i bliźnich, i na koniec: o co pragnę poprosić (nie tylko we własnej sprawie, ale także starać się nauczyć dzieci modlić za innych). Krótki, codzienny rachunek sumienia jest ważnym podsumowaniem dnia i przygotowaniem do dnia następnego.
Wspaniałą i niezwykle potrzebną rzeczą jest czytanie i krótkie rozważanie fragmentu Pisma św. (np. Ewangelia z dnia bieżącego). Słowo Boże jest święte i uświęca nas nie tylko pogłębiając wiarę. Nawet samo słuchanie, czy czytanie jest swoistym błogosławieństwem, które na nas spływa.
Nie krytykuję spontanicznego podejścia do relacji z Bogiem. Spontaniczna relacja z Bogiem, Maryją, świętymi prowadzi do zażyłości. Spontaniczne jest zauważanie NA BIEŻĄCO działania Boga, Maryi i świętych w swoim życiu. Uwielbianie Go za to, bądź wzywanie w trudnym momencie Jego interwencji w KAŻDEJ CHWILI dnia. W końcu, od momentu chrztu św. chodzimy "zanurzeni" w Bogu poprzez obecność Ducha św. Warto ciągle o tym pamiętać.
Komentarze
Prześlij komentarz