Moda z kościelnego wybiegu

Moda kościelna to temat, na który można barwnie i długo się rozpisywać. Co mnie skłoniło do podjęcia tej kwestii? Wstyd się przyznać, ale ostatnia niedzielna Msza św., a raczej brak skupienia na niej spowodowany niefrasobliwie frywolnym strojem jednej z pań.

Usiłuję z uporem maniaka wpoić moim dzieciom jedną zasadę: do kościoła na Mszę św. idziesz na WAŻNE spotkanie, w związku z tym ubierz się stosownie do niego. Nie chodzi tu o rewię mody, aby wszyscy widzieli jakim się jest bogato wystrojonym.  Wygląd ma być wyrazem szacunku dla Boga i dla ludzi, którzy przychodzą razem z Tobą się modlić. Są stroje przeznaczone na różne okazje. Ja jestem zwolennikiem teorii, by tych okazji nie mieszać. Często wracam moje pociechy w pół drogi widząc jak się poubierały.

Gdy idziemy na egzamin maturalny, rozmowę o pracę ubieramy się w odpowiedni sposób. Schludnie i elegancko, nie ma w tym stroju przesadnej ekstrawagancji. Wiemy, że będzie to ważne spotkanie, wiec nie wkładamy wymiętego podkoszulka i wytartych dżinsów lub spodenek, nawet w upalny dzień. Płeć piękna nie wkłada wtedy skąpej minisukienki albo legginsów. Podświadomie czujemy, że nie wypada. Dlaczego więc nie każdy intuicyjnie to czuje wybierając się do kościoła?

Wiele panów ubiera się do kościoła jakby właśnie szło z dzieckiem do piaskownicy, albo, co gorzej, na plażę. Poważni mężczyźni po dogłębnej analizie  potrafią ubrać "gustowne" bermudy, "eleganckie" sfatygowane dżinsy, albo stylowo wygnieciony podpocony T-shirt. Natomiast w przypadku pań można na podstawie stroju napisać doktorat dotyczący tak gustu, jak i braku samokrytyki w ocenie doboru garderoby. Tu dowolność jest często mocno szokująca: od odkrytych pleców i dekoltu począwszy, na odkrytych nogach po same pośladki gwałtownie skończywszy.

Ja, mając taką panią w zeszłą niedzielę przed oczami, zapomniałam po co przyszłam do kościoła i zastanawiałam się w kółko czy ona wie, w jakim celu ona przyszła, zajęta poprawianiem fryzury. Oglądając bezczelnie każdą niedoskonałość jej figury nie zauważyłam jak przeleciała mi liturgia słowa. Pani czując na sobie skupiony wzrok ócz wielu zaczęła ze zwielokrotnioną częstotliwością obciągać nie dającą się obciągnąć kusą kiecuszkę. Krągłości roznegliżowane od pasa w górę osłaniały jej wstydliwie bujne czarne włosy.  Wyszłam po skończonej Mszy św. rozproszona, zniesmaczona i wkurzona na siebie, że pozwoliłam sobie na oceniające głupie myśli pod jej adresem i puszczałam wodze fantazji, co myślą panowie, którzy przecież też mają oczy i studiowali z lubością wdzięki owej bieduli.

Po co to wszystko piszę? Bo pragnę zwrócić uwagę na to, że tak, jak jesteśmy odpowiedzialni za swoje słowa, tak również oddziałujemy na ludzi swoim strojem i zachowaniem. Może ktoś mi zarzucić, co mnie to obchodzi? Nie moja sprawa. No trochę moja, bo wchodząc między ludzi jesteśmy także odpowiedzialni za to, jaki wkład – ujemny, czy dodatni wnosimy w tę społeczność w danym momencie: słowem, zachowaniem, strojem. Jesteśmy istotami społecznymi i w społeczeństwie funkcjonujemy. 

Nie to jednak jest najważniejsze. Jeśli już wybieramy się do Kościoła na Mszę św., idziemy na SPOTKANIE  i ROZMOWĘ z najważniejszą OSOBĄ jaka istnieje we wszechświecie. Dla Boga, od którego zależy tak wiele w naszym życiu, powinniśmy chcieć ubrać się najpiękniej i najbardziej Jemu się podobać. Msza św., szczególnie niedzielna i świąteczna, jest UCZTĄ.  Zadajmy sobie pytanie, jak ubralibyśmy się na wyjątkowo uroczystą ucztę i czy nasze dzieci uczymy właśnie takiego podejścia?