Zmartwychwstań we mnie Panie

-
Dzięki Wieczernikowi mogę odczuwać głód i tęsknotę za Chrystusem Eucharystycznym.
Dzięki Męce i Śmierci Pana naszego mogę odczuwać skruchę, nawracać się i powstawać.
Dzięki Zmartwychwstaniu Jezusa mogę rodzić się do życia dla wieczności.

Oto jestem! 
Dusza oczyszczona, w białej sukni. Oblubienica Pana. Z lampą pełną oliwy. Oto jestem. Przebyłam 40-dniową drogę podążając ku Tobie Panie. Oto przychodzę i gotowa jestem świętować razem z Tobą.

Gotowa jestem przyjąć Twoje warunki, wymagania, zasady. Twój sposób na moje życie.
 Oto ja, dusza, pusta, wysprzątana oczekuję na Ciebie i zapraszam. 


ZMARTWYCHWSTAŃ WE MNIE!


Sebastiano Ricci "Zmartwychwstanie"

Chciałabym życzyć Wam takiego momentu Zmartwychwstania, 
w którym nikt i nic nie jest ważne. 
Ani rodzina, 
ani zastawiony stół, 
ani inne doczesne przyjemności.
W którym liczy się tylko On - Oblubieniec.
Liczy się wasza jedność i współodczuwanie radości, szczęścia i pełni, 
jakie tylko Zmartwychwstały Bóg może nam zagwarantować.

Zadbajcie o to, by ten moment zaistniał w Waszych sercach.
To zdarzenie wygeneruje taką moc, że prawdziwe świętowanie, spotkania z bliskimi przy świątecznym stole staną autentyczne, szczere, pełne pokoju i bliskości.
Staniesz się , jak promiennik, który pobiera Moc, oddaje i przesyła ciepło dookoła.
Zatem....
Wesołego Alleluja! :)

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Jak to jest być mamą?

-
Obraz
Na portalach dla rodziców i rodzin dużo pisze się o traktowaniu dzieci, wychowywaniu bezstresowym. O poświęcaniu się dla nich. Wszystko to ważne, szczytne. Wiadomo, że siłowe podejście do dziecka jest niewskazane i traktowane jest jak ostateczność. . . Ale.... Czy psychologowie, terapeuci i inne tęgie głowy zastanawiają się nad rodzicami. Nad życiem przeciętnej mamy? Gdy dzieci są małe -  nosimy 9 miesięcy, rodzimy, niańczymy, karmimy. Chorują, więc biegamy do lekarza, przeżywamy, nie śpimy po nocach, bo ulewa, bo gorączka, bo czy oddycha, bo przynieść pić, bo wymiotuje, bo ma biegunkę w zielonym kolorze, bo... Fotka z przedpotopowych archiwów :) Co dalej? A no... Zrywamy się bladym świtem, robimy kanapki do szkoły dla starszych latorośli, rozwozimy pociechy do szkół, lecimy do pracy i harujemy przez 8 godzin i dłużej. Często w stresie, napięciu, w tempie, bo goni czas. Znosimy niezadowolenie szefów, współpracowników, klientów, dostawców. Po pracy jedziemy po dzieci d
Czytaj więcej

Dwadzieścia trzy

-
Obraz
Nadchodzi wrzesień. Miesiąc naszego świętowania. Kolejny cenny rok mija. Kolejny, który zbliża nas do siebie i do Boga. Dwoje skrajnie nieidealnych ludzi. Perfekcjonistka i perfekcjonista. Ekstrawertyczka i introwertyk. 26 lat temu bezwiednie, z zupełnie innymi planami i pomysłami na przyszłość spotkałam Go na peronie w gronie wspólnych znajomych. Wsiedliśmy do pociągu relacji Kraków:Przemyśl. Gdy z niego wysiadłam, poczułam, że coś zaiskrzyło...u Niego. Ja niespecjalnie byłam zainteresowana. Iskrzyło tak trzy lata. Iskrzyło, bo było trzaskanie drzwiami i tarcia dwóch mocnych charakterów. Panny, która chciała wypróbować, czy ten młokos to materiał na pantoflarza i młodzieńca o nieugiętym karku, którego imię brzmiało "Hardy". Dlaczego pobraliśmy się po trzech latach "chodzenia" w przeddzień moich urodzin, czyli 10 września 1994 roku? Dziś w mojej rozsądnej głowie się to zwyczajnie nie mieści. Przyszła teściowa, która zaczynała dzień od szkalowania mnie, znien
Czytaj więcej

Po czym poznać, że się kochają?

-
  Pewien mężczyzna nigdy nie był wylewny w swoich uczuciach względem ani swoich dzieci, ani swojej żony. Nie garnął się do całowania i pieszczot, bo, jak mówił, nie chce swoich zarazków rozsiewać. Dbał jednak o swoją rodzinę na swój sposób, próbując zapewnić im byt i przyszłość. Czasami wychodził z niego pewien sentymentalizm i czułość. Okazywał dzieciom, szczególnie, gdy były małe, swoją miłość poprzez drobne prezenty. Córki w niedziele po obudzeniu co tydzień dostawały maskotki i lalki, natomiast synowi, który był jego dumą i zwieńczeniem ojcostwa, kupował drobiazgi codziennie. Pewnego razu zmarła mu żona. Do końca miał nadzieję, że wyzdrowieje. Coś w nim pękło i nikt nigdy nie widział go w takim stanie. Potoki łez, które przelewały się przez jego oczy były nieprawdopodobne dla nie przywykłych do takiego widoku bliskich i znajomych. Jego pokój stał się odtąd pokojem pamięci żony, gdzie z każdego kąta z niezliczonej ilości zdjęć spoglądała na niego ona, ze wszystkich fotografii, jaki
Czytaj więcej