Praca w cieniu rodziny

U progu półwiecza mojej bytności na tej ziemi zastanawiam się nad miomi wyborami.
Praca zawodowa mnie zawsze pochłaniała i poświęcałam jej maximum czasu i energii.
Nie interesowały mnie specjalnie stanowiska ani zaszczyty, ale koncentrowałam się zawsze na dobrze wykonanym zadaniu, na praktycznej nauce zawodu.
Kilka razy, w różnych firmach miałam propozycję i okazję, by zająć stanowisko kierownicze w zespole. Niespecjalnie mnie to pociągało. Gdy pracowałam w moim pierwszym miejscu, świeżo upieczony mąż powiedział mi: albo zmienisz pracę, albo tego nie zniosę. Powód? Tak bardzo przenosiłam emocje i stres do domu, że nie dało się ze mną normalnie rozmawiać. Ciągłe wyjazdy, targi, spotkania z klientami do późnych godzin. Odeszłam, wybrałam męża. I choć jeszcze przez dwa lata były szef wydzwaniał, czy nie zmieniłam zdania, byłam konsekwentna w wyborze.
Drugie miejsce było dla mnie wyśnionym miejscem pracy. Urodziłam dwóch synów i, pomimo dojazdów, jakoś sobie radziłam.

W kolejnej firmie, po wygranej w konkursie na stanowisko, które objęłam, szef w swoich wizjach roztaczał przede mną wyjątkowe zaszczyty. Bizneswoman, project manager, znajomości na najwyższych szczeblach w kraju i za granicą, udział w najbardziej prestiżowych wydarzeniach. Popłynęłam. Tak było. Poznałam najwyższe głowy z zarządzania projektami w Europie, współorganizowałam międzynarodowe konferencje Project Management, organizowałam elitarne szkolenia z tego zakresu. A w międzyczasie kreowałam wspaniały wizerunek firmy, w której pracowałam. Jeździłam na bankiety, gale i finały. Zgarnialiśmy najwyższe nagrody i tytuły w kraju. Byłam na koleżeńskiej stopie z niejednym profesorem z renomowanych uczelni w kraju, obracałam się wśród najbardziej znaczących osób w moim regionie. Brylowałam w mediach nie tylko regionalnych, ale i krajowych. Dla niektórych to pozycja godna pozazdroszczenia.
Ale w tym wszystkim istnieje ciemna strona - wracałam do domu o 21:00 co drugi dzień. Zarywałam soboty i nierzadko niedziele, wyjeżdżałam służbowo na kilka dni co jakiś czas.

W tak zwanym międzyczasie "wychowywałam" przecież dwóch małych synów. Przyszedł moment refleksji i zadałam sobie pytanie: "kim chcesz być w życiu?. Mamą, czy bizneswoman? Kariera, czy dom? Wybieraj!".

Wybrałam bardzo drastycznie. Nie było łatwo w momencie wyboru i później też nie. Postawiłam na dom, rodzinę i urodziłam córeczkę. Zerwałam z dotychczasowym życiem bez żalu. Jeszcze w porę. Jeszcze nie straciłam kontaktu z chłopcami i nasze relacje stawały się z biegiem czasu coraz głębsze. Mogłam cieszyć się córeczką w świadomym macierzyńskim życiu.

Zmieniłam pracę na mało ambitną, wyciszoną, w cieniu, ale za to mogę wychodzić po ośmiu godzinach do domu i wiecie co? Resetuję się kompletnie. Nie myślę zupełnie o sprawach firmowych. Żyję swoim życiem rodzinnym i nie "przynoszę pracy do domu". I to jest cenniejsze, niż zaszczyty, wyjazdy służbowe i aktywność w świecie biznesu.

Nieraz boli mnie to, że młodsza koleżanka w pracy zadziera głowę i uważa się za mądrzejszą,  bardziej kompetentną, próbując udowodnić coś światu. Uśmiecham się do siebie i myślę: "niech próbuje, jest spragniona zaszczytów."

Uważam, że wybrałam dobrze, najlepiej, jak mogłam i teraz idę właściwą drogą.

Pan doświadcza nas boleśnie, bywa nam ciężko w różnych sprawach, uzależnia nasz byt tylko od swojej Woli i wypróbowuje naszą wiarę, czasem w iście Hiobowym wydaniu. Nie skarżymy się nikomu. Naszym najważniejszym pragnieniem jest jedność naszej rodziny w drodze do świętości.

Życzę Wam świadomych i przemyślanych wyborów, które będą dla Was najlepsze, choć nie najłatwiejsze.