A może trzeba było się zatrzymać...

A może trzeba było się zatrzymać

W pół słowa, w półobrocie

Zanim złapawszy prędkość szaloną

Dałoby się jeszcze wyhamować…

A może trzeba było zwyczajnie przerwać wymianę zdań

Nie odpowiadać na skargi, żale, wyrzuty

Nie wyciągać miecza z pochwy,

tylko trzymając za rękojeść włożyć go mądrze  z powrotem.

O słowa, słowa ostre jak brzytwa, rozognione i rozpędzone

Tną mieczem obosiecznym, rzucane niedbale trafiają celnie

Tak celnie, jak tylko nienawiść przedwieczna potrafi.

Na zgliszczach stoimy świadomi tego, co się stało

Poranieni, niepogodzeni, spoglądając na rany cięte

A w uszach szumi krew przeciskająca się przez tętnice

Otępienie i zmeczenie. Porażka. 

Czasu nie da się cofnąć, a rany bliźnią się opieszale

Spoglądamy na siebie przez spuszczone zasłony powiek

Przeżywając tlące się jeszcze emocje.

Słowa złowrogie tłuką się jeszcze w głowie jak stary garnek na płocie

A jednak trzeba było się zatrzymać.

Powiedzieć spokojnie, właściwie dobierać słowa,

By wydobyć ich prosty sens 

Nie dać się ponieść narowistemu rumakowi gniewu.