Smutny wpis

Czasem życie wydaje się uciążliwością. Pracujesz, wracasz do domu, idziesz spać, wstajesz, ciągle to samo… Te same czynności zaczynają Cię przerastać. Opadasz z sił. Nie wychodzi modlitwa, nie cieszą spotkania z dziećmi, mężem. Odwiedziny przyjaciół staja się uciążliwe nie do zniesienia. Szukasz miejsca dla siebie i nigdzie go nie ma. Szukasz spokoju i wytchnienia, a goni i dręczy Cię poczucie obowiązku. Nicnierobienie jest niedoścignionym luksusem, bo nikt cię nie wyręczy, nikt za ciebie nie pomyśli. Dasz sobie na luz, a potem i tak musisz nadgonić to, czego nie zrobiłaś. Fałsz, egoizm i obłuda, to to, co wszędzie dostrzegam i nakłada się na to jeszcze bylejakość bezrefleksyjnego życia coponiektórych…

Staram się ludziom, wbrew temu co sama czuję, nieść radość otuchę, podnosić na duchu, wywoływać uśmiech i nadzieję, albo przynajmniej z uwagą wysłuchać i być z nimi w ich smutku. Przybliżać do Boga.

A ja? Chciałabym, żeby czasem ktoś mnie zaskoczył, pomyślał zamiast mnie i zrobił coś, co zwykle ja robię. Chciałabym, żeby choć jeden dzień był inny, zaskakujący, radosny, beztroski, niezaplanowany i wyreżyserowany przeze mnie. Męczą mnie ciągłe „przepraszam”, „to się nie powtórzy”.

Dobija mnie myślenie za innych i brak inicjatywy oraz to, że moja inicjatywa jest najpierw torpedowana, a potem dopiero brana pod uwagę. Brakuje mi ludzkiej serdeczności, doświadczanej co dzień,nie od święta. Brakuje mi radosnego szczerego śmiechu.

Jestem smutna smutkiem codziennym, zniechęconym i wypalonym. Jestem smutna, bo korpopraca nie przynosi mi radości i zadowolenia. Korpo nie służy ludziom, lecz ich zniewala. Jestem smutna, bo ciężko pracując stoję jakby w miejscu.

Jestem smutna, bo mój wrodzony optymizm i nadzieja gdzieś się zawieruszyły… :( I tak to...