Co można robić na Mazurach?

Pierwsze skojarzenie, gdy myślicie o Mazurach jest jakie?

Wiadomo - jeziora i co jeszcze? Głusza!

Co wiec można robić na Mazurach oprócz byczenia się i nicnierobienia?

A jednak można spędzić ten czas aktywnie.

Zadekowaliśmy się w Galindii, wystylizowanej na starodawną słowiańską osadę. Tam była nasza baza wypadowa. Miłe miejsce na całkowitym "zadupiu".

Właściciele włożyli dużo wysiłku i wykazali się pomysłowością, by stworzyć klimat starosłowiański.

Obsługa odziana w zgrzebne koszule i dawne nakrycia głowy. Jedzenie bardzo dobre. Na śniadanie pyszne pasztety i swojska szynka.  

W tym oto miejscu była iście niesłowiańska knajpka. Nie, nie knajpka, tylko strych z różnościami. Graciarnia o niezwykłym klimacie, gdzie można było zamówić coś do picia i posiedzieć przy świetnej muzyce, świecach. 

Można rozegrać partyjkę szachów, a dzieci mogą coś sobie porysować.

 Tam kończyliśmy każdy nasz dzień. W graciarni zawsze witała nas swoim milczącym uśmiechem pani "skądinąd". Cicha, ciepła, puszysta niewiasta, która rozmawiała z Tobą, jakby miała na wszystko czas. Dzięki niej i tej atmosferze czas tam się zatrzymywał. 

Galindia to fajna baza wypadowa dla kajakarzy. I, jak to w takich miejscach bywa, kajaki można było wypożyczyć w każdym miejscu i za każdym zakrętem drogi, w każdej chałupie i u każdego gospodarza. Tu kajaki oferował każdy, jak oscypki u górali.

Małżonek zarządził ośmiogodzinny spływ. Wszyscy przyjęli pomysł z entuzjazmem oprócz mnie.

- Osiem godzin w kajaku? - Kto to wytrzyma? Trochę niepokoiła mnie perspektywa pływania w kajaku po raz pierwszy w życiu. Zostałam jednak przegłosowana.

Kajaki pokochalam od razu i już wiem, że będę często organizować takie wypady rodzinne.

Dopłyniesz wszędzie. Krajobraz widziany z tafli wody jest niezwykle piękny. Kaczki, łabędzie z młodymi, ważki, ryby, kaczeńce, grążele ... wszystko na wyciągnięcie ręki. Bąki również.... Zgryzły nas niemożebnie.

Co parę kilometrów pojawia się przystań, gdzie można podpłynąć, iść na siku, zjeść i odpocząć. W wielu miejscach na trapie siedzą miejscowi z jagodziankami, piciem i innymi przegryzkami.

Organizowaliśmy wyścigi, popychaliśmy się wiosłami, przepływaliśmy pod konarami zwalonych drzew. I tylko ja byłam w kamizelce! :D

Rozczulił  mnie widok 5 mężczyzn wyrzeźbionych jak Apollo, poubieranych w kamizelki ratunkowe, siedzących na pontonie, którzy zapalczywie młócili wodę wiosłami, w rezultacie czego robili młynka zamiast płynąć do przodu. :D 

Odrobinę skróciliśmy nasze wiosłowanie we wcześniejszym punkcie odbioru, bo gdybyśmy mieli przepłynąć całą zaplanowaną trasę, to wyszłoby nam nie 8 a 12 godzin w naszym tempie.

Wracaliśmy rozklekotanym busikiem, który ledwo trzymał sie kupy. W trakcie jazdy rozumiałam dlaczego jest rozklekotany. Chłopak darł busem po wertepach wąską drogą 100 km/h, a my wszyscy trzymaliśmy się zębami ponadrywanej tapicerki.