Bycie dorosłą córką...

-

 Jest taki etap w życiu, że bycie mamą schodzi przez jakiś czas na dalszy plan, bo na pierwszym planie staje bycie córką...

Bycie dorosłą córką jest bardzo trudne, bo rodzice zawsze kojarzą się z kimś, kto jest oparciem, opoką, skałą. Bycie dorosłą córką dla bardzo ciężko chorej mamy jest doświadczeniem dziecka, które czuje się w całej tej sytuacji bezsilne... Szczególnie w czasach pandemii.

Nie możesz pobyć z cierpiącym, posiedzieć przy łóżku, potrzymać za rękę, usłużyć, obmyć, nakarmić.

Nie możesz patrzeć z troską, czy kroplówka kapie miarowo, nie możesz pomodlić się z księdzem nad drogą ci osobą.

Nie możesz pocieszyć albo chociaż porozmawiać z lekarzem twarzą w twarz, gdy mama jest nieprzytomna pod respiratorem daleko od ciebie. Wszystko "załatwiasz" na telefon. Wszystko bez kontaktu, bliskości, spojrzenia w oczy.

Jak wiele cierpienie ma twarzy, jak bardzo jest to wymiar międzyludzki możemy zobaczyć, gdy go doświadczamy...

Wiem, że niewiele osób tu zagląda, ale jeśli zbłądzisz dziś pod ten adres, pomódl się za moją mamę Teresę o zdrowie dla niej, bo może Twoja modlitwa sprawi, że Niebo pochyli się nad nią w geście uzdrowienia...



Komentarze

  1. Joanna10 marca 2021 09:44

    Łączę się w cierpieniu dorosłego dziecka...
    Pomodliłam się, wszystkiego dobrego dla Was obu, serdecznie pozdrawiam.
    Joanna

    OdpowiedzUsuń
  2. Grażyna Maria10 marca 2021 09:55

    Obiecuję!

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Jak to jest być mamą?

-
Obraz
Na portalach dla rodziców i rodzin dużo pisze się o traktowaniu dzieci, wychowywaniu bezstresowym. O poświęcaniu się dla nich. Wszystko to ważne, szczytne. Wiadomo, że siłowe podejście do dziecka jest niewskazane i traktowane jest jak ostateczność. . . Ale.... Czy psychologowie, terapeuci i inne tęgie głowy zastanawiają się nad rodzicami. Nad życiem przeciętnej mamy? Gdy dzieci są małe -  nosimy 9 miesięcy, rodzimy, niańczymy, karmimy. Chorują, więc biegamy do lekarza, przeżywamy, nie śpimy po nocach, bo ulewa, bo gorączka, bo czy oddycha, bo przynieść pić, bo wymiotuje, bo ma biegunkę w zielonym kolorze, bo... Fotka z przedpotopowych archiwów :) Co dalej? A no... Zrywamy się bladym świtem, robimy kanapki do szkoły dla starszych latorośli, rozwozimy pociechy do szkół, lecimy do pracy i harujemy przez 8 godzin i dłużej. Często w stresie, napięciu, w tempie, bo goni czas. Znosimy niezadowolenie szefów, współpracowników, klientów, dostawców. Po pracy jedziemy po dzieci d
Czytaj więcej

Dwadzieścia trzy

-
Obraz
Nadchodzi wrzesień. Miesiąc naszego świętowania. Kolejny cenny rok mija. Kolejny, który zbliża nas do siebie i do Boga. Dwoje skrajnie nieidealnych ludzi. Perfekcjonistka i perfekcjonista. Ekstrawertyczka i introwertyk. 26 lat temu bezwiednie, z zupełnie innymi planami i pomysłami na przyszłość spotkałam Go na peronie w gronie wspólnych znajomych. Wsiedliśmy do pociągu relacji Kraków:Przemyśl. Gdy z niego wysiadłam, poczułam, że coś zaiskrzyło...u Niego. Ja niespecjalnie byłam zainteresowana. Iskrzyło tak trzy lata. Iskrzyło, bo było trzaskanie drzwiami i tarcia dwóch mocnych charakterów. Panny, która chciała wypróbować, czy ten młokos to materiał na pantoflarza i młodzieńca o nieugiętym karku, którego imię brzmiało "Hardy". Dlaczego pobraliśmy się po trzech latach "chodzenia" w przeddzień moich urodzin, czyli 10 września 1994 roku? Dziś w mojej rozsądnej głowie się to zwyczajnie nie mieści. Przyszła teściowa, która zaczynała dzień od szkalowania mnie, znien
Czytaj więcej

Po czym poznać, że się kochają?

-
  Pewien mężczyzna nigdy nie był wylewny w swoich uczuciach względem ani swoich dzieci, ani swojej żony. Nie garnął się do całowania i pieszczot, bo, jak mówił, nie chce swoich zarazków rozsiewać. Dbał jednak o swoją rodzinę na swój sposób, próbując zapewnić im byt i przyszłość. Czasami wychodził z niego pewien sentymentalizm i czułość. Okazywał dzieciom, szczególnie, gdy były małe, swoją miłość poprzez drobne prezenty. Córki w niedziele po obudzeniu co tydzień dostawały maskotki i lalki, natomiast synowi, który był jego dumą i zwieńczeniem ojcostwa, kupował drobiazgi codziennie. Pewnego razu zmarła mu żona. Do końca miał nadzieję, że wyzdrowieje. Coś w nim pękło i nikt nigdy nie widział go w takim stanie. Potoki łez, które przelewały się przez jego oczy były nieprawdopodobne dla nie przywykłych do takiego widoku bliskich i znajomych. Jego pokój stał się odtąd pokojem pamięci żony, gdzie z każdego kąta z niezliczonej ilości zdjęć spoglądała na niego ona, ze wszystkich fotografii, jaki
Czytaj więcej